Da vinci code

Ο καθηγητής συμβολολογίας του Harvard, Robert Langdon, καλείται από τον διευθυντή της Γαλλικής αστυνομίας Bezu Fache προκειμένου να βοηθήσει στην επίλυσης της δολοφονίας του έφορου του μουσείου του Λούβρου Jacques Sauniere. Παρόλες τις θανατηφόρες πληγές του, ο έφορος πριν πεθάνει αφήνει σημάδια γύρω και πάνω του, αρκετά γραμμένα με το ίδιο του το αίμα. Αυτή είναι η εκκίνηση ενός από τα πιο επιτυχημένα βιβλία των τελευταίων ετών, ένα θρίλερ καταδίωξης και συνταρακτικών αποκαλύψεων που μας έρχεται με κινηματογραφική ταυτότητα στην οθόνη μας.

Ας ξεκινήσω με τα βασικά, λέγοντας πως η ταινία ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε, ένα βιβλίο που σφύζει από λεπτομερειακές αναφορές, εξηγήσεις και αναλύσεις. Παρόλα αυτά όμως ο Κώδικας Da Vinci δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως παράδειγμα προς μίμηση κινηματογραφική μεταφοράς ενός βιβλίου στην οθόνη, μιας και το κλίμα που αμφότερα δημιουργείται στα δύο διαφέρει δραματικά.

Σεναριακά το φιλμ έχει κρατήσει τον κορμό της υπόθεσης και αρκετές από τις λεπτομέρειες που το απαρτίζουν. Για πολλούς που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο όμως, ίσως η ανάλυση των γεγονότων και η απανωτές αποκαλύψεις να μην γίνουν αντιληπτές ως προς το μέγεθος τους, μιας και παρόλες τις ιστορικές αναφορές, ένα κινηματογραφικό δίωρο δεν επιτρέπει πολύ χρόνο για διαίρεση των γεγονότων και ανάλυση τους μέσα από ένα πρίσμα διαδικαστικής κριτικής σκέψης.

Εδώ έγκειται και το μεγαλύτερο πρόβλημα του έργου. Αυτό που ο σκηνοθέτης έπρεπε να διαπραγματευθεί όσον αφορά τον ρυθμό των κινηματογραφικών δρώμενων. Στην ταινία κυριαρχεί ένα συνεχές μέτρο εξέλιξης των γεγονότων χωρίς κορυφώσεις και παλλόμενο τέμπο. Οι σκηνές καταδίωξης δεν έχουν τον δυναμισμό που τους αρμόζει και οι αποκαλύψεις γίνονται εν απουσία εσωτερικής δυναμικής.

Ο σκηνοθέτης Ron Howard έχει εμπεδώσει το υλικό, αλλά το αποτυπώνει μειονοτικά, αφιερώνοντας τα καλύτερα πλάνα του στις σκηνές επεξήγησης του παρελθόντος και όχι στα παρόντα τεκταινόμενα. Η ύφη μάλιστα των σκηνών αυτών είναι κάτι όμορφα πλασμένο, εξαιρετικά φωτισμένο και επεξεργασμένο που δραματοποιεί τα γεγονότα δίνοντας έμφαση σε αυτά. Η υπερβολική χρήση τους όμως σε κάθε τι που εξηγείται και αναλύεται αποσπά κάποιες φορές από το βάρος του διαλόγου και κάθε άλλο παρά προσφέρει σε αυτόν.

Σαφώς και από την ταινία δεν μπορούσε να λείπει η ντοκουμενταριστηκή προσέγγιση όσων αφορά τους διαλόγους, όπου σπάνια σταματούν και επιτρέπουν στην εικόνα να δηλώσει την ιστορία της.

Οι ηθοποιοί στην ταινία είχαν ο καθένας να αντιμετωπίσουν ένα φάσμα από συναισθήματα και να εγείρουν την περιέργεια μας βάση όλου αυτού του διαλογικού υλικού που είχαν να αποδώσουν. Μπροστά στο βάρος του συνδυασμού των δύο ο μόνος που υπερβαίνει τον πήχη είναι ο Ian McKellen, ο οποίος ακόμη μία φορά πιστοποιεί το γιατί είναι θεσμός. Οι κεντρικοί χαρακτήρες όμως δεν κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος και είναι προβληματικοί στην επεξεργασία και απόδοση τους με επαναλαμβανόμενες εκφράσεις που γίνονται συνήθεια και ελάχιστα προδίδουν σημάδια εμβάθυνσης σε αυτούς από μεριάς των ηθοποιών που τους υποδύονται.

Σε δευτερεύοντες ρόλους, οι Paul Bettany, Alfred Molina και Jean Reno στέκονται επάξια στο ύψος των περιστάσεων ακόμη και αν το σενάριο δεν τους αφιερώνει περισσότερο χρόνο ή χώρο ηθικών και μη επεξηγήσεων για τις πράξεις και τις επιλογές τους.

Στο ίδιο πλαίσιο κινείται το νήμα του αυτοαποκαλούμενου Teacher, ο οποίος έχει ουσιαστικά δημιουργήσει όλη αυτήν την κατάσταση και αναφέρεται ελάχιστα χωρίς να δίνεται το απαραίτητο βάρος στη σημασιολογία του στην υπόθεση με αποτέλεσμα η αποκάλυψη του να έρχεται και να περνά χωρίς την πρέπουσα δυναμική.

Συνολικά η ταινία αποτυγχάνει να αποτυπώσει το κλίμα τρόμου, φόβου και καταδίωξης μπροστά στο μέγεθος των αποκαλύψεων του βιβλίου και αυτό είναι το μεγαλύτερο της ατόπημα. Με γερά φόντα ώστε να γίνει το απόλυτο θρίλερ, ο Κώδικας φαίνεται να κάνει αρκετές λάθος επιλογές, μετριάζοντας πολλά από τα πράγματα στα οποία θα έπρεπε να προσδώσει εσωτερική δυναμική και είναι αυτός ο συνδυασμός που δεν του επιτρέπει να εκτοξευθεί και να χτίζει συνεχώς μία αποκάλυψη πάνω στην άλλη ώστε να κλιμακώσει καταλλήλως για το τελικό της χτύπημα.

Από άποψη πλοκής ωραία ταινία.Αν και άκουσα απο άτομο που έχει διαβάσει και το βιβλίο πως χάνει σε σχέση με αυτό. Αυτά που θέλει να περάσει σίγουρα είναι προσβλητικά. Και δεν ξέρω ποιά η σκοπιμότητα του συγραφέα.Μη ξεχνάτε πως είναι Εβραίος.....