City by the sea

Ο De Niro έχει παίξει 3 φορές συνεχόμενα τον ρόλο του «καλού» αστυνομικού που ακολουθεί την καρδιά του και όχι το περιοριστικό και άδικο σύστημα. Ένας τόσο ταλαντούχος ηθοποιός άρχισε να καταναλώνετε από το Hollywood και να πατρονάρεται επικίνδυνα. Αυτές ήταν οι σκέψεις μου όταν ξεκίνησα να δω αυτή τη ταινία. Τελικά προέκυψε καλύτερη από όσο περίμενα, χωρίς να είναι τίποτα εξαιρετικό. Περνούσε κάποια μηνύματα, και εκμεταλλευόταν το ερμηνευτικό εύρος του De Niro στο έπακρο για να προωθήσει μια ανεκτή σκηνοθεσία και ένα επίσης μέτριο σενάριο με τον καλύτερο τρόπο

Η βασική υπόθεση είναι η δολοφονία ενός αστυνομικού από για την οποία κύριος ύποπτος είναι ο γιος του ήρωα. Ευτυχώς δεν αναλώνεται σε εντυπωσιακές σκηνές δράσης αλλά αναπτύσσει τους χαρακτήρες σύμφωνα με το πλούσιο και επώδυνο παρελθόν τους, η πράξεις τους είναι ανθρώπινες και πολυσχιδείς, ο καθένας έχει τα δικά του μυστικά και φόβους που εν τέλη καθόρισαν την πορεία της ζωής του. Παρότι καλογραμμένοι οι δεύτεροι χαρακτήρες μου άφησαν μια ασαφή αίσθηση συναισθηματικής αστοχίας. Ενδεχόμενος αυτό να οφείλετε στο γεγονός ότι υπερκαλύπτονται από τον De Niro αλλά σε μια ταινία που πραγματεύεται το συναίσθημα θα έπρεπε να είχε προσεχθεί λίγο παραπάνω.

Σκηνοθετικά δεν έχει τίποτα το αξιοπρόσεκτο εκτός ίσως από την λανθάνουσα ερωτική σχέση του φακού με την περιοχή του Long Island που εκφράζετε σε μια πανέμορφη ακολουθία σκηνών στην έναρξη της ταινίας και επίσης στην τελική σεκανς. Φαίνετε σαν να προσπαθεί μέσω της ιστορίας και των αλλαγών των ηρώων να παραλληλίσει και να εξαγνίσει ουσιαστικά την άσχημη μετάβαση αυτής της περιοχής από ένα κοσμοπολίτικο και ζωντανό παραθεριστικό κέντρο σε ένα παρακμιακο γκέτο στην σκιά του Manhattan και την γενικότερη εικόνα της υπέρ εμπορικής Νέας Υόρκης.

Η δραματική λύση έρχεται όπως θα έπρεπε ούτε γλυκά ούτε πικρά, αλλά με την αμηχανία του πραγματικού δείχνοντας μας ότι μόλις τώρα αρχίζουν τα προβλήματα μιας κανονικής ζωής, χωρίς να καλύπτονται από την φτηνή δικαιολογία των εθίμων σε ναρκωτικές ουσίες ούτε από την βολικοτιτα της συνηθείας, γιατί στο τέλος αυτό που θα μείνει είναι ο άνθρωπος.