To kako

Μια ελληνική ταινία διαφορετική από τις άλλες έκανε την εμφάνισή της στις αίθουσες μας τις τελευταίες μέρες. Ο δημιουργός Γιώργος Νούσιας είναι προφανώς μεγάλος φαν του George Romero και των αμέτρητων ταινιών με ζόμπι που ξεπήδησαν μετά από το μεγάλο "μπαμ" του Night of the Living Dead, και η ομολογουμένως πρωτάκουστη πρωτοβουλία να φτιάξει την πρώτη ελληνική ταινία με ζόμπι ήταν κάτι το καινούριο στην πραγματικότητα της χώρας μας.

Εξάλλου, πρέπει να το παραδεχτούμε. Στην Ελλάδα σήμερα οι ελληνικές ταινίες δεν πουλάνε, η εποχή της Φινος Φιλμ και τη Βουγιουκλάκη έχει περάσει προ πολλού και κάθε δυο-τρία χρόνια και μόνο έχουμε μια ελληνική ταινία που θα έρθει πρώτη σε εισιτήρια και θα δώσει ελπίδες στο μέσο Έλληνα ότι δεν έχουν χαθεί όλα ακόμα. Ταινίες όπως το Safe Sex, η Πολίτικη Κουζίνα, οι Νύφες και οι πιο πρόσφατες Σειρήνες Στο Αιγαίο έχουν καταφέρει να δώσουν πνοή και ζωντάνια στο σινεμά, και μαζί του την κρυφή ελπίδα κάθε νέου σκηνοθέτη ότι το προσωπικό του low budget όραμα δεν θα πατώσει 100% στα ταμεία. Από την άλλη πλευρά βέβαια περιορίζεται κάπως και η γκάμα με τα είδη ταινιών που μπορεί να κάνει κάποιος στην Ελλάδα. Η έλλειψη χρημάτων στις περισσότερες περιπτώσεις, οδηγεί τους δημιουργούς να περιορίζονται σε κωμωδίες, ρομαντάδες και την εκάστοτε ταινία εποχής. Που λόγος για καμιά περιπέτεια η ταινία φαντασίας!

Τα b-movies όμως είναι άλλο πράγμα. Χωρίς τρομερά έξοδα και με λίγη τσαχπινιά και φαντασία μπορείς να κάνεις ταινίες που δεν προσπαθούν να σε οδηγήσουν σε απέραντα φιλοσοφικά αδιέξοδα, όπως οι περισσότερες "κουλτουριάρικες" ελληνικές παραγωγές, αλλά με μερικά φτηνά εφφέ και μπόλικο χιούμορ να σε κάνουν να γελάσεις, να αηδιάσεις, να διασκεδάσεις βρε αδερφέ! Έτσι και το "Κακό". Από σενάριο μπορεί να μην λέει και πολλά (και ποια ταινία με ζόμπι λέει, και κάποιες από τις ερμηνείες προκαλούν γέλιο με τις αφέλειές τους, αλλά αυτό είναι το ζητούμενο στα b-movies! Ακόμα και στις σκηνές που δεν είναι πραγματικά καλά, τα b-movies καταφέρνουν να γίνονται τόσο κακά που γι’ αυτό το λόγο ακριβώς να σου αρέσουν! Προς Θεού, αν δεν σας αρέσουν οι ταινίες με ζόμπι που τρώνε τα μυαλά όλων των κατοίκων της Αμερικής, ε τότε ούτε τα καφρικα ζόμπι που ζητούν Αθηναϊκή σάρκα θα σας αφορούν. Μην το δείτε ούτε από περιέργεια! Αν σας αρέσουν όμως τα b-movies με ζόμπι, τότε συνεχίστε να διαβάζετε παρακάτω, το "Κακό" είναι ότι πρέπει για εσάς!

Στην παρθενική δημιουργία λοιπόν του Γιώργου Νούσια, τρεις εργάτες ανακαλύπτουν ένα σπήλαιο όπου τους προσβάλλει μια μυστηριώδης ασθένεια. Μετά από μερικές ώρες η ασθένεια τους μετατρέπει σε αδηφάγα ζόμπι, που δαγκώνοντας τους άλλους παράγουν κι άλλα ζόμπι εις το τετράγωνο! Τα ζόμπι αυτά βέβαια διαφέρουν από εκείνα του Romero, γιατί είναι "καφρο-ζόμπι" επηρεασμένα από την ελληνική νοοτροπία! Ούτε σούρνονται αργά ούτε μουγκρίζουν σαν αγελάδες, τα ζόμπι αυτά είναι σβέλτα, μπορούν να τρέχουν και να κάνουν αεροπλανικά, και μάλιστα χρειάζεται μια δαγκωματιά και κλάσματα δευτερολέπτου για να γίνεις κι εσύ μέλος της χαρούμενης οικογένειάς τους!

Αυτό που ακολουθεί είναι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα: μια εγχώρια ταινία με ζόμπι που στέκεται μια χαρά απέναντι στις ξενόφερτες, όπου ο χαβαλές δίνει και παίρνει, οι ατάκες είναι γεμάτες κέφι και το χιούμορ είναι εντελώς "καμμένο"! Χαρακτήρες όπως ο κλασσικός ταξιτζής (που η ταινία καταφέρνει να μας κάνει να τον συμπαθήσουμε! Αυτό κι αν είναι κατόρθωμα!), η "μη μου άπτου" γκόμενα και η ανήλικη κλαψιάρα γατούλα χρησιμοποιούνται πολύ καλά στις περισσότερες σκηνές, εκτός ίσως από αυτές όπου (όπως δυστυχώς κάθε ταινία του είδους της) προσπαθεί να μας πουλήσει δράμα και συγκίνηση μέσω των χαρακτήρων. Πρόκειται για b-movie, δεν θέλουμε τρισδιάστατους χαρακτήρες! Όλα αυτά βέβαια δεν είναι παρά τα συνοδευτικά σνακ στο κύριο πιάτο της ταινίας. Και φυσικά το κύριο πιάτο είναι τα αηδιαστικά, αλλά ταυτόχρονα "ψεύτικα" ξεκοιλιάσματα, οι αποκεφαλισμοί, οι διαμελισμοί, οι ακρωτηριασμοί και γενικά κάθε λογής αιματοβαμμένες σκηνές, στις οποίες πετάγεται και το εκάστοτε CGI αιματάκι. Η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή και περιλαμβάνει πλάνα που δεν έχουμε ξαναδεί και πολύ σε ελληνική ταινία, όπου η φαντασία και το μεράκι του σκηνοθέτη φαίνεται, ασχέτως το θέμα της ταινίας. Δώστε βάση στο φινάλε και πείτε μου αν έχει ξανασχοληθεί σκηνοθέτης με τόση φροντίδα για να μας δώσει ένα τόσο "Χολυγουντιανό" πλάνο. Ο Γιώργος Νούσιας είναι αυτό που λέμε "νέο αίμα" στον ελληνικό κινηματογράφο και βράζει. Αν στο μέλλον καταπιαστεί με είδη ταινιών που λαμβάνονται περισσότερο σοβαρά από κοινό και κριτικούς θα κάνει μεγάλα πράγματα.

Εν τέλει, πρόκειται για μια ταινία που είναι ήδη cult και έχει αποκτήσει το κοινό της, η οποία δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά και εσκεμμένα σε κάνει να γελάς και με τον ίδιο της τον εαυτό ώρες ώρες, και που εν τέλει ίσως σηματοδοτήσει την αρχή μιας εποχής όπου νέες ιδέες και οράματα θα εισαχθούν στον εγχώριο κινηματογράφο. Σίγουρα μια ταινία που προτιμάται έναντι στις πολυδοκιμασμένες συνταγές.