Shopgirl

Ο Στηβ Μάρτιν είχε γράψει την ομώνυμη νουβέλα, ο ίδιος λοιπόν γράφει και το σενάριο της εν λόγω ταινίας και σκηνοθετεί κάποιος Άναντ Τάκερ, με φτωχές περγαμηνές και μόνη εξέχουσα συμμετοχή του στην παραγωγή του «Κοριτσιού με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι». Στο προκείμενο όμως...

Μεσήλικας χωρισμένος και πλούσιος, ονόματι Ρέυ Πόρτερ (Στηβ Μάρτιν) καλεί σε δείπνο νεαρά μοναχική ύπαρξη, υπάλληλο εμπορικού καταστήματος, ονόματι Μίραμπελ (Κλερ Ντέηνς). Η νεαρά πρότινος έχει ήδη γνωρίσει τον ατημέλητο, φτωχό πλην τίμιο συνομηλικό της Τζέρεμι (Τζέησον Σβαρτζμαν). Από μοναχική ύπαρξη βρίσκεται η νεαρή ηρωίδα εν μέσω δύο κατακτήσεων που άλλα της προσφέρει ο ένας και άλλα ο άλλος. Ο μεν έχει τα διπλάσια χρόνια της και ο δε τα ίδια με αυτήν. Ποια σχέση είναι αυτή που θα ευδοκιμήσει και ποια αυτή που θα λάβει τέλος;

Σεναριακά δεν υπάρχει κάτι το καινοτόμο, κάτι το ξεχωριστό. Μερικά κωμικά στοιχεια, λίγο μελό και αμέσως αμέσως ορισμένα ερωτηματικά αναδύονται, από αυτά που κατά καιρούς απασχολούν τους πάντες στην καθημερινοτητά τους και που έχουν να κάνουν με τη σχέση τους με το άλλο φύλο. Παρόλα αυτά όλο αυτό το μικρό μπλέξιμο που εκτυλίσσεται είναι το όχημα που οδηγεί την ιστορία του Στηβ Μάρτιν με πολύ όμορφο και ενδιαφέροντα τρόπο μέχρι το φινάλε. Παρόλα αυτά μια καλή κομεντί για να ξεχωρίσει πρέπει να έχει κάτι παραπάνω από όλα αυτά.

Οι τρεις πρωταγωνιστές είναι ικανοποιητικοί στους ρόλους τους, αν και διεκπεραιωτικοί θα μπορούσε να πει κάποιος. Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι κανείς δεν καλέστηκε να ενσαρκώσει έναν πολύ δύσκολο χαρακτήρα και άρα ερμηνευτικά να δώσει το μάξιμουμ των δυνατοτήτων του. Ο 26χρονος Τζέησον Σβαρτζμαν όμως - πιθανόν γνωστός σε κάποιους από το «Rushmore» - είναι αυτός που κερδίζει τις εντυπώσεις. Ένα αστέρι γεννιέται; Ένας νέος Τζακ Μπλακ; Ποιος ξέρει. Ο χρόνος θα δείξει. Αστείος και αληθινός, μια αυθεντική φιγούρα που σίγουρα μπορεί να χτίσει την καριέρα του σε τέτοιους ρόλους και γιατί όχι σε κάτι διαφορετικό. Την ίδια στιγμή ο Στηβ Μάρτιν ξεφεύγει από τα συνηθισμένα μοτίβα του και πλασάρει μια περσόνα που δεν συνδέεται συχνά να με το ονομά του. Πιο γήινος, χωρίς γκάφες και κωμικές πινελιές, υποδύεται άνευ δυσκολίας τον... άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Απλός και προσιτός. Στο κέντρο η Κλερ Ντέηνς. Υποτίθεται έχει το δυσκολότερο έργο αλλά δεν συναντά και αυτή δυσκολία. Η κοπέλα έχει παίξει από «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» (1996) μέχρι το «Όλα για την Αγάπη» (2003) του Βίντερμπεργκ, σε μια κομεντί θα κόλλαγε;

Με απλές κινήσεις της κάμερας ο σκηνοθέτης καταγράφει τις σχέσεις, τις ροζ, τις άσπρες και τις μαύρες ιστορίες των χαρακτήρων. Σωστή επιλογή η απλή σκηνοθεσία. Η απλότητα πάντα κερδίζει. Πόσο μάλλον σε ένα φιλμ σαν και αυτό που δεν έχρηζε το κάτι παραπάνω παρά μόνο σωστής καθοδήγησης των ηθοποιών.

Όμως το αποτέλεσμα όπως προαναφέραμε δεν ξεχωρίζει. Παρότι η ώρα περνάει ευχάριστα δεν είναι η ταινία που θυμάται κάποιος το επόμενο πρωί, ή η ταινία που θα θυμόμαστε έστω υπό την έννοια του να την συγκαταλέγουμε μελλοντικά ανάμεσα στις καλές κομεντί. Πρόκειται για φιλμ, που κάθεσαι, παρακολουθείς, χωνεύεις, και προσπερνάς μερικές ώρες μετά. Τα μηνύματα δε που τόσο μέσω της νουβέλας του όσο και μέσω του φιλμ ήθελε να περάσει ο Στηβ Μάρτιν τα περνάει αλλά τα κρατάει σε ένα επίπεδο που όλοι λίγο πολύ τα ξέρουμε, τα έχουμε βιώσει. Μερικές φινετσάτες πινελιές για να δοθεί έμφαση στην σημασία της αγάπης, και μάλιστα της πηγαίας αγάπης χωρίς ανταλλάγματα, δεν «ζεσταίνουν» το σύνολο περισσότερο, παρά τελικά το κρατούν στα ίδια χλιαρά επίπεδα. Μια θαυμάσια επιλογή για βραδινή τηλεθέαση αλλά όχι απαραίτητα και για σκοτεινή αίθουσα. Ίσως... μόνο για ζευγαράκια!